Tırnak
yeme alışkanlığına çoğunlukla 3-4 yaşlarından önce başlamaz. (Çok ender olarak
5 aylık gibi erken bir dönemde görülebilir). Çocukların %33 de tırnak yeme
davranışı görülür. Bu oran erken ergenlik çağına kadar sürer. Ergenlik çağında
tırnak yiyen çocukların sayısı %40-45’e yükselir. Yani ergenlik çağına doğru
çocukların hemen hemen yarısı tırnak yeme davranışı gösterir. Bunun nedeni
olarak gençlerin çevreden onay görmemeleri olarak değerlendirilir. Ayrıca
tırnak yiyen çocukların ailelerinin çoğunda tırnak yiyenlere rastlanmaktadır.
Bunun içinde tırnak yemenin bir taklit olduğu ve büyükleri taklit etmek
suretiyle öğrenildiği ileri sürülmektedir. Ergenlik çağında sosyal onay
görenlerin çoğu bu alışkanlığı terk etmektedir.
Tırnak
yemek bazen ayak parmaklarını ısırmakla ve ayak tırnaklarını el parmaklarıyla
yakalama ile ilişkili görülmektedir. Ayak parmağı tırnağının yenilmesi ve
ısırılması hemen hemen sadece kızlarda görülmektedir.
Bu
davranışın altında yatan sebepler parmak emmede olduğu gibi çoğunlukla psikolojik
rahatsızlıklardır.
Alışkanlık
daha çok baskı altına alınmış heyecanların ilgilendiği durumlarla olup, çocuk
bunun arzu edilmeyen bir davranış ve alışkanlık olduğunu anlayınca kökleşmekte
olduğu görülmektedir.
Tırnak
yeme bir güvensizlik belirtisi olarak kabul edilir. Aile içinde aşırı baskılı
ve otoriter bir eğitimin uygulanması, çocuğun sürekli azarlanarak eleştirilmesi,
kıskançlık, yeterli ilgi ve sevgi görememe sıkıntı ve gerginlik başlıca
nedenlerdir.
Anne
babanın yaşantısı da önemli bir etkendir. Anne baba geçimsizlikleri anne
babanın sık sık kavga etmesi ailedeki sorunlar çocuklarda tırnak yeme gibi
davranışlara neden olur. Bunun yanı sıra anne babanın aşırı kaygılı olması
çocuğu aşırı derecede koruyup kollaması ayrıca anne babanın çocuklar arasında
ayrım yapması çocuklar arasında kıskançlığa yol açar. Bu da dolaylı şekilde
kendini tırnak yeme olarak gösterir.
Tırnak
yeme daha önce belirttiğimiz gibi taklit yoluyla da edinilebilen bir
davranıştır. Ailede herhangi bir bireyin tırnak yeme davranışı göstermesi doğal
olarak çocuğun ilgisini çekecektir. Ayrıca tırnak yeme davranışı olaylara bağlı
olarak gelişebilmektedir. Çocuğu tedirgin eden herhangi bir olay veya çevrede
onun için hoşnutsuzluk yaratacak herhangi bir durum bu davranışı göstermesine
yol açar.
·
En etkili yöntem 3-4 yaşlarına kadar bu alışkanlığın anne baba
tarafından görmezlikten gelinmesidir. Daha sonra bu alışkanlık devam ederse;
·
Çocuğun gerginlik ve uyumsuzluk nedenleri iyice araştırılmalı ve
bunlar saptanarak çözüm getirilmeli
·
Çocuğu azarlamak, korkutmak, ceza vermek gibi zorlayıcı
yöntemlerin uygulanması yararlı olmamaktadır. Hatta kimi zaman daha ağır
duygusal problemlerin çıkmasına neden olabilir.
·
Çocukları korku kaygı yaratacak durumlardan uzak tutmak gerekir.
·
Küçük çocukların kaygı korku verici televizyon filmlerini
izlemeleri, kavgalı olaylarda bulunmaları çocuğu heyecanlandıracağı için
sakıncalıdır.
·
Tırnak yiyen çocuklara geceleri yatarken eski hafif eldivenleri
giydirmek. Çocuk gece tırnaklarını yemek veya ısırmak istediğinde hatırlatıcı
olması bakımından yararlı olabilir.
·
Parmak ve tırnağa acı fakat zararsız bir sıvı sürülebilir. Bu hem
hatırlatıcı ve hem de tırnağını ağzına götürdüğü zaman acı ile birleştiğinde
terk etmeye yardımcı olabilir.
·
Çocukların ilgisi başka yöne çekilebilir. Sinema, televizyon
izlerken veya radyo dinlerken onun ağzını çiğneyecek bir şeyle meşgul etmek
tırnak yemenin ve ısırmanın yerine gelecek bir etkinlik olabilir.
·
Çocukları ara sıra başarılarından dolayı ödüllendirme bazı
durumlarda yarar sağlayabilir. Ancak bunun kısıtlı ve uygun şekilde
kullanılması gerekir. Aksi takdirde çocuk yeni ödüller almak için bunu
kullanabilir.
·
Tırnak derin kesilebilir. Çocuğun kendi tırnak bakımıyla uğraşması
da yararlı olabilir. Bunun içinde çocuğa manikür ve pedikür malzemeleri
alınabilir.
Son söz
ve bir önlem olarak tırnak yemenin ve ısırmanın çok kötü bir alışkanlık
olmadığı ve bunu isteyenlerin kolaylıkla terk edebilecekleri çocuklara
anlatılmalıdır. Çocuk buna inandırıldığı zaman bu alışkanlıktan vazgeçmek için
çaba gösterecektir. Çünkü dış etkenler çocuğun bu alışkanlıktan vazgeçmesine
fazla etkili olmamakla bazı hallerde alışkanlığın kökleşmesine ve başkalarını
kızdırmak ve huzursuz etmek için bir araç olarak kullanılmasına neden
olmaktadır.
5 Haziran 2016 11:45
çok iyi ya